మిస్ కాకండి !!!

మిస్ కాకండి !!!

భావరాజు పద్మిని - 3/7/16

అకారణంగా ఎవరైనా మనపై కురిపించే ప్రేమని, అభిమానాన్నితట్టుకోవడం చాలా కష్టం. మర్చిపోవడం ఇంకా కష్టం. అందుకే చాలామంది, తమ చుట్టూ గిరి గీసుకుని, బంధాలు పెంచుకోవడం ఇష్టంలేనట్లు స్పష్టం చేస్తూ ఉంటారు. కాని, మనమెంత ప్రయత్నించినా, దైవం తన దీవెనలని, ప్రేమని, ఆశీస్సులని, మనకి ఎవరి రూపంలోనైనా అందించాలని అనుకున్నప్పుడు, మనం తప్పించుకోలేము. అలాంటి పరిస్థితే నిన్న నాకు ఎదురైంది.

నెల సరుకులు కొనాలని, బిగ్ బజార్ వెళ్ళాము. మా వారు బిల్ వేయిస్తుంటే, నేను వెనుకవైపున ఉన్న కుర్చీల వద్దకు వెళ్లి, కూర్చున్నాను. పక్కనే పెద్దావిడ ఒళ్లో చిన్న బాబు. ఓ 7 నెలలు ఉంటాయేమో. నన్ను చూడగానే, నోరారా బోసినవ్వు నవ్వేసి, 'తొందరగా ఎత్తుకో' అన్నట్టు, ఓదూకు దూకాడు. నా మొహం మీదనుంచి రెప్ప వాల్చడే. మళ్ళీ నోరారా అదే బోసినవ్వు... మనసు నిండేలా... అలా చిట్టి చేతులతో, నన్ను గట్టిగా హత్తుకుని, అలాగే ఉండిపోయాడు. వాళ్ళ బిల్ అయిపోయి, వాళ్ళమ్మ వచ్చి, వాడిని తీసుకుని వెళ్ళిపోతోంది. దూరంగా వెళ్ళేదాకా, మళ్ళీ అదే చూపు, అదే నవ్వు, ' నన్ను గుర్తుపట్టలేదా...?" అన్నట్టు. మామూలుగానే నాకు చిన్న పిల్లలలంటే ప్రాణం. ఇక వీడి నవ్వు మరీ ముద్దుగా ఉంది.

ఆ ఆనందంలో వాడినే తలచుకుంటూ ఒక్క నిముషం గడిచిందో లేదో, ఓ ముసలావిడ అటుగా వచ్చింది. చాలా సాధారణంగా ఏ నగలూ, ఆభరణాలూ లేకుండా మామూలు చీర కట్టుకుని ఉంది. ఆవిడ కూర్చోబోతూ ఉండగా, పలకరింపుగా నవ్వాను. "వెన్నెల కురిసినట్టు ఎంత చక్కగా నవ్వావు?" అంటూ చనువుగా నా బుగ్గలు లాగింది. "చూడమ్మా, సమస్యలు లేని మనిషంటూ ఉండడు, అలాగని నవ్వడం మానేసి, ప్లాస్టిక్ పువ్వుల్లా ప్లాస్టిక్ నవ్వులు పులుముకుని తిరుగుతున్నారు అంతా. కాని సహజమైన పువ్వుకి ఉండే పరిమళం, అందం, ప్లాస్టిక్ పూలకి ఉండదుగా! అందుకే నవ్వడం మర్చిపోకూడదు, నీలా నవ్వాలి..." అంది ఆవిడ. నేను "నిజమేనండి," అంటూ మళ్ళీ నవ్వాను. ఈ లోపున ఆవిడ దృష్టి నా మట్టి గాజుల మీద, నాచేతికి ఉన్న గోరింటాకు మీద పడింది. "చాలా బాగుంది, ఇప్పుడు ఇలాగ ఎవరూ వేసుకోవట్లేదు," అంటూ, ఎందుకనో మళ్ళీ మమత ఉప్పొంగి, నా వీపు తట్టి, నా తలమీద చెయ్యి ఉంచి ఆశీర్వదించింది. నాకు ఆశ్చర్యం వేసింది, ఎందుకంటే... ఓసారి గతంలో నా పుట్టినరోజున మాగురూజీ దీవెనల కోసం వెళ్తే, ఆయన సరిగ్గా అలాగే వీపు తట్టి, దీవించారు. నన్ను దీవించడానికి, ఏ సద్గురువులో ఈ రూపంలో వచ్చారేమో, అనుకుని, ఆవిడనే చూస్తూ ఉన్నాను.

                              

కాసేపు అలా కూర్చోగానే, మా బిల్లింగ్ అయిపొయింది. వెళ్తూ, వెళ్తూ వినమ్రంగా నమస్కారం చేసాను. మనం ఎదుటి వ్యక్తికి నమస్కారం చేస్తున్నాము అంటే, వారిలో మనం దైవాన్ని చూస్తున్నామని అర్ధమట! అందుకు బదులుగా వారు ప్రతినమస్కారం చేస్తే, వారూ మనలో దైవాన్ని చూస్తున్నారని, అర్ధమని, మా గురూజీ చెబుతూ ఉంటారు. అలా నమస్కరిస్తూ వెళ్తుంటే, మరో చిత్రం... ఆవిడా, సరిగ్గా మా గురూజీ లాగే నవ్వుతూ, కల్లార్పి తెరిచింది. ఆశ్చర్యంగా ఇంటికి చేరి చూడగానే... గురూజీ పోస్ట్ ఒకటి కనిపించింది.

"సద్గురువు మీలోనే ఉన్నారు, అన్నింటా, అంతటా ఆయన్ను అనుభూతి చెందగలిగితే, మీరు ఎన్నడూ గురువులను 'మిస్' కారు..." అన్న భావన ధ్వనించేలా. అంతా, సద్గురువుల దయ, అనుగ్రహం... దైవప్రేమ ఈ రూపంలో నిన్న వర్షించింది. చరాచర వస్తువుల్లో ప్రతీదీ దైవమే ! మనం పీల్చే ఊపిరితో సహా ! వారి దీవెనలు ఎప్పుడు ఏ రూపంలో అందుతాయో తెలీదు. ఇవే జీవితంలో అమృతమయమైన క్షణాలు ! మరికొంత కాలానికి సరిపడా మనకి ఉత్తేజాన్ని ఇస్తాయి. మిస్ కాకండి !!!