అభిజాత్యం కాదు... అభిమానం!

అభిజాత్యం కాదు... అభిమానం!

నేను ఇతర పత్రికలకు, పోటీలకు రాయను... ఎందుకంటే...

ఒక అజ్ఞాత వ్యక్తిని నడిరోడ్డు మీద నిలబెట్టి, అతని గుణగణాలు, విలువ ఎంతో తెలియని వారిని అంచనా వేసి చెప్పమంటే ఏం చెప్తారు? జీవిత సారాన్ని కాచి వడపోసిన విజ్ఞులు ముందుకొచ్చి చెప్పినా కూడా అది అసంపూర్ణ వ్యాఖ్య అవుతుందే కాని, సంపూర్ణం కాదు. అలాగే నాకు సరస్వతి అమ్మవారు పెట్టిన ఈ అక్షరభిక్షను ఏదోఒక పోటీల్లో నిలబెట్టి, ‘నా అక్షరాల విలువ నువ్వు తేల్చి చెప్పు’ అని అడగడం అంటే, నేను నాకామె ఇచ్చిన వరాన్ని తక్కువ చెయ్యటమే కదా ! (ఇది నా వ్యక్తిగత భావన). అందుకే నేను ఏ అక్షరాన్ని తక్కువగా చూడను, పత్రిక పెట్టిన మూడేళ్ళలో తిప్పి పంపిన రచనలు ఏ మూడో నాలుగో ఉంటాయి, అంతే. వాటికీ తగిన కారణాన్ని సున్నితంగా చెప్పానే కాని, దుడుగ్గా సమాధానాలు ఇవ్వలేదు. ఎప్పుడు పోటీలు పెట్టినా అందిన ప్రతి రచననూ ప్రచురించాను కాని, వృధా చెయ్యలేదు. ప్రతి అక్షరాన్ని, అక్కున చేర్చుకుని, ఆదరించాను.

అసలు పత్రికల ‘అంచనా/పోలిక’ అన్న విషయంలోనే ఎన్నో మెలికలు ఉంటాయి. వారికి సన్నిహితులు, ఆప్తులైన ప్రముఖ రచయతలకు మొదటి ప్రయారిటీ, రెగ్యులర్ గా రాసే వారికి మరో ప్రైయారిటి, ఆశాజనకమైన కధలే వెయ్యాలనీ, లేకపోతే ప్రతులు అమ్ముడుపోవన్న మరో ప్రయారిటీ, మరో కధలో వాళ్ళు రూపొందించిన కొన్ని ‘కీ వర్డ్స్’ ఉండకూడదన్న ప్రత్యేక ప్రైయారిటి, ఇలా చాలా ఉంటాయి. ఆ అభ్యంతరకర చిన్న పదం ఏమిటో, బ్రహ్మ దేవుడికి ఎరుక. ఇక వారు చెప్పే ‘సో కాల్డ్ జడ్జీల’ భావాలు కూడా వారి మనస్తత్వాలను అనుసరించి పెర్వర్టేడ్ గా ఉండడాన్ని నేను స్పష్టంగా గమనించాను.

ఇలా ఉన్నా సరే... ఈ మూసపోసిన పాత మార్గంలో వెళ్లకపోయినా సరే, నా అక్షరం ఖండఖండాంతరాలు దాటింది. నేను ఎక్కడికి వెళ్ళినా ప్రజలు వారంతట వారే గుర్తుపట్టి, నావద్దకు వచ్చి, పలకరించేలా చేసింది. ‘భావరాణి’ గా నాకు పట్టం కట్టేలా చేసింది. నాకొక అస్తిత్వాన్ని, గౌరవాన్ని ఇచ్చింది. పలువురు సాహితీ దిగ్గజాల, సినీ ప్రముఖుల మన్ననలు అందుకుంది. వారంతట వారే నాకు ఫోన్ చేసి, అభినందిస్తారంటే మీరు నమ్ముతారా? ఇవన్నీ నా బాధ్యతను మరింత పెంచాయి. నా కలానికి సంతులనం నేర్పాయి. సామాన్యుడైనా, సమ్మాన్యుడైనా, వారు చదివి, చలించి, స్పందించి చెప్పే ఆ ఒక్క మాటా చాలు నాకు. అక్షరాల మీద ఆదాయం వద్దు, సన్మానాలు, పురస్కారాల కోసం పావులు కదిపి, పళ్ళాలు కొట్టే వెంపర్లాట నాకొద్దు. అక్షరం నాకందించిన మర్యాదకి, ఆ అక్షరాన్ని అమ్మలా ఆరాధిస్తూ, సమాజానికి సామాజిక మాధ్యమాల ద్వారా ఉపయుక్తమైన సందేశం ఇవ్వగలిగితే చాలు.

జీవితం నవరసాల సమ్మేళనం అయితే, కటువైన వాస్తవాలు కూడా ఉంటాయి, మరి కధలన్నీ తియ్యగానే, పంచదార తిన్నట్టే ఎలా ఉంటాయి? నవరసాల సంగమమే కదా జీవితం ! చివరికి కుప్పలు తెప్పలుగా వచ్చిన రచనల మధ్య అస్తిత్వాన్ని వెతుక్కోలేక మరుగున పడుతుంది. ఆ కధ స్వీకరించబడిందో లేదో తెలుసుకునే లోపల కన్నెపిల్లలు పెళ్లిళ్ళు చేసేసుకుని, తల్లులు కూడా అయిపోతారు. ఇలా నా కలాన్ని, కాలాన్ని వృధా చెయ్యటం నాకు ఇష్టం లేదు. అందుకే నేను పోటీలకు, ఇతర పత్రికలకు దూరం. విలువలు, కట్టుబాట్లు గురించి ‘ఇలాగే ఉండాలి, అలాగే ఉండాలి’ అని హితబోధలు చెయ్యలేదు. అలాగని, దేనికైనా తెగించే విశృంఖల సాహిత్యానికీ ఆజ్యం పోయ్యలేదు. నా మనసును స్పందింప చేసిన అంశాన్ని, నా భావాల్లో హృద్యంగా పెట్టి అందించాను. మిత్రులు ఎవరైనా ఒక మంచి కార్యక్రమం కోసం అడిగినప్పుడు సామాజిక బాధ్యత కల ఒక రచయిత్రిగా కధలు, కవితలు ఉచితంగానే రాసిచ్చాను. ఇప్పటికీ ఇదే నియమానికి కట్టుబడి రాసిస్తాను. ఊరికే రాయించుకుని, పక్కన పారెయ్యకుండా, అక్షరానికి ఒక మర్యాద, గౌరవం ఇచ్చే వారికోసం రాస్తాను.

భావరాజు పద్మిని

ఇదంతా ఎందుకు చెప్తున్నానంటే, నా భావాలను మీకు సుస్పష్టం చెయ్యాలనే ! నిరంకుశత్వం కాదు, నేను నమ్మిన భావాలకు కట్టుబడే నిబద్ధత ! నాది అభిజాత్యం కాదు, అక్షరం మీద ఎనలేని అభిమానం. అర్ధం చేసుకుంటారు కదూ !

మీ