'ఋణానుబంధ రూపేణ...'

 'ఋణానుబంధ రూపేణ...' 

భావరాజు పద్మిని 

నా జీవితంలో జరిగిన ఒక వాస్తవ సంఘటన రాస్తున్నాను. 'ఋణానుబంధ రూపేణ...' అంటారు కదా ! ఈ సామెతను తలచుకున్నప్పుడల్లా నాకెందుకో ఆ ముసలమ్మే గుర్తుకు వస్తుంది.

అప్పట్లో మేము విజయవాడ లో ఉండేవాళ్ళం. మా ఇల్లు వినాయక థియేటర్ ఎదురు సర్వీస్ రోడ్డు ప్రక్కనే ఉండేది. రోజూ పెద్ద పాపను ఆటో ఎక్కించేందుకు క్రిందికి రావటం అలవాటు. అలా ఆ రోజు ఆటో ఎక్కించి వెళ్తుంటే, గేటు వద్ద ఉన్న మెట్ల ప్రక్కన ఓ ముసలమ్మ కనిపించింది. మాంచి వేసవి కాలం... ఎండ... దాహం, దాహం అంటోంది. 

ఆమె వంక చూసాను. చిరిగిన, మాసిన దుస్తులు, ఎప్పుడు స్నానం చేసిందో తెలీదు. కనీసం కదలలేక పోతోంది. అంతా దూరం నుంచి చూసి వెళ్ళిపోతూ ఉన్నారు. నా మనసు ఊరుకోలేదు. నా తల్లిదండ్రులు నాకు మనిషిని మనిషిగా చూడడం మాత్రమే నేర్పారు. కులం, మతం, వేషభాషలు చూసి మర్యాద ఇవ్వడం నాకు తెలీదు. అందుకే, వెంటనే పైకి వెళ్లి, నీళ్ళు తెచ్చి ఇచ్చాను. నేను లేవలేను, నోట్లో పోయ్యమన్నట్టు సైగ చేసింది. దగ్గరకు వెళ్లి నెమ్మదిగా తల ఎత్తి, నోట్లో నీళ్ళు పోసాను. కృతజ్ఞతతో ఆమె కళ్ళు మెరుస్తున్నాయి.

'అమ్మా, మూడు రోజులైంది అన్నం తిని, ఏమన్నా పెట్టావా?' అని అడిగింది. నా మనసు కరిగిపోయింది. వెంటనే వెళ్లి పాపకు వండిన అన్నం, కూరలు ఒక పళ్ళెం లో సర్ది తెచ్చి ఇచ్చాను. మళ్ళీ మామూలే... తినలేను, తినిపించమంది. నడి రోడ్డు ప్రక్కన, క్రింద కూర్చుని, నా చేత్తో కలిపి తినిపించాను. మధ్య మధ్య నీళ్ళు పట్టాను. ఆమె తృప్తిగా తిని, త్రాగి, నా చేతిని తన చేతిలోకి తీసుకుని, 'ఏ తల్లి కన్న బిడ్డవో, నువ్వు మా అమ్మవు... మా అమ్మ తర్వాత ఇంత ఆప్యాయంగా నాకు ఎవ్వరూ తినిపించలేదు...' అంటూ కన్నీళ్ళు పెట్టుకుంది. రాత్రి చూస్తే, ఆమె అక్కడ కనిపించలేదు.

రెండు రోజుల తర్వాత వేరే రోడ్డు మీద వెళ్తుంటే, జనం ఓ చోట గుమికూడి ఉన్నారు. నెమ్మదిగా వెళ్తూ చూస్తే, ఆమే ! చనిపోయి ఉంది. ఆలోచిస్తే ఆమె ఎవరో... నేను ఎవరో... ఆమెకి నాకు ఎన్ని మెతుకులు రుణమో ... ఒక మనిషిగా ఆమెకు చెయ్యగలిగిన సాయం చేసాను అంతే !

ఇప్పటికీ ఏ చిన్న అవకాశం దొరికినా ఏదో విధంగా ఇతరులకు దానం చేస్తూనే ఉంటాను. నేను చారిటీ లను నమ్మను. పేద పిల్లలు కనిపిస్తే, వెంటనే ప్రక్కనే ఉన్న కొట్టుకు వెళ్లి, చాక్లెట్ లు, బిస్కెట్ లు కొని ఇస్తాను. నా చేత్తో వండి, పులిహోర పొట్లాలు పంచుతాను. బట్టలు, కంబళ్ళు, ఏవైనా స్వయంగా నా చేత్తో ఇచ్చి, వారి కళ్ళల్లో ఆనందాన్ని చూస్తాను. అప్పుడు నాకు కలిగే తృప్తి బహుసా ఏ కొటీశ్వరుడికి కూడా కలగదేమో !

ఫేస్ బుక్ అద్దాల మేడలో కబుర్లే కాదు. బయట ప్రపంచం లోని దుఃఖాన్ని చూడాలి. వీలున్నంత ఎదుటివారికి సాయపడాలి. దానం/సాయం చేసే అవకాశాలు మనల్ని వెతుక్కుంటూ రావు. మనమే వాటి వద్దకు వెళ్ళాలి. మనం చేతిలో ఉన్నది ఇస్తూ పొతే, భగవంతుడు మన దోసిలి మళ్ళీ నింపుతూ ఉంటాడట. గురువుగారు చెప్తారు... ఇంకా, గులాబీలు పంచే చేతులనే పరిమళం అంటి ఉంటుందని చెప్తారు. నాకా నవ్వులు కావాలి, ఒక్క క్షణమైనా ఒక్క పెదవిపై చిరునవ్వు కావాలి. మరి మీకో !