అప్పటిదాకా అమ్మని అదితిననూ, ఇది తాగనూ అని వేపుకుతిన్న బాపతేగా నేనూనూ. అమ్మయ్యేదాకా ఏ బిడ్డకు మాత్రం అమ్మతనం అంటే తెలుస్తుంది? 21 ఏళ్లకే పెళ్లి, 22 నిండగానే మొదటిసారి గర్భవతిగా ఉన్నప్పుడు అసలు కష్టం తెలిసింది. తినమంటారు, తిందామంటే హితవుండదు, పైకి తన్నేసినట్టు ఉంటుంది. రకరకాల మందులు, రెగ్యులర్ చెక్ అప్ లు, ఇంజెక్షన్లు.
23 ఏళ్ల వయసులో నిండు గర్భంతో, గైనకాలజిస్ట్ వద్దకు చెక్ అప్ కు వెళ్లినప్పుడు స్కాన్ చేస్తామని పూర్తిగా నీళ్లు తాగించి కూచోబెడితే, గంటల గంటల వెయిటింగ్ తర్వాత మన వంతు వచ్చేసరికి ఏ మెడికల్ రిప్రసంటేటివ్ లో గదిలో దూరితే, చెప్పద్దూ, ఓ‌పక్క బాధ, ఓ పక్క వాళ్లు దొరికితే ఉతికేద్దామన్న కోపం. మరో పక్క కడుపులో బిడ్డ కదలికలు, తన్నులు, ఓర్చుకుంటూ, డాక్టర్ కు చూపించుకుని, ఇంటికొచ్చేసరికి 'హమ్మయ్య!' అనిపించేది.
అప్పటిదాకా మామూలు కానుపనుకున్నది, బిడ్డ అడ్డం తిరిగింది, ఆపరేషన్ చెయ్యాలంటే... ఒక్కసారిగా ఏడుపు తన్నుకొచ్చింది. కానీ కడుపులో ఉన్న ప్రాణం ఊపిరి పోసుకోవాలంటే నాకీ కోత తప్పదు. అందుకే నాకునేను సర్ది చెప్పుకుని, సిద్ధపడ్డాను. ఏమైందో తెలివి తెలిసే లోపే, ప్రాణం పోయినట్టు విపరీతమైన నొప్పి. కాలు కదిపితే, నడుము నుంచి కాళ్ల దాకా ప్రాణం జివ్వున లాగేస్తోంది. ఈలోపలే, 'బిడ్డకు పాలు పట్టమ్మా!' అంటూ పక్కనేస్తే, కదలలేని, పక్కకు తిరగలేని దశలో, ఎలా పట్టాలో కూడా తెలీని స్ధితి. పడినిద్దరోడం తప్ప చంటిబిడ్డ పాలు తాగదు. వచ్చే పోయే నర్సులు, పట్టకపట్టక పట్టిన మగతనిద్ర కూడా పోనివ్వరు. మూడు రోజుల తిండి లేకుండా సెలైన్ వల్లా, మధ్యమధ్య ఐవి లోకి తోసే ఆంటీ బయొటిక్ ల వల్లా, నీరసంగా పడుండి, అసలీ నొప్పి, నరకయాతన ఏమిటి, నేను లేచి నడవగలనా?' అన్న ఆలోచనలో ఉంటే, అందరూ చెప్పే శుభాకాంక్షలు గాల్లో కలిసిపోతూ ఉంటాయి. నాలుగోరోజు లేచి నడవమంటే, కడుపు దగ్గర నరాలు కుట్లకు లాగేస్తుంటే, ఓపికుంటేనా, అలా నడవమన్న వారిని ఉతికేద్దామనిపిస్తుంది. ఎలాగో పళ్లబిగువున నొప్పి ఓర్చుకుని, కాస్త తేరుకుని, ఇంటికి చేరే సరికి, మళ్లీ కుట్లు విప్పడానికి రమ్మని పిలుపులు, పురుటి స్నానాలు, బారసాలలు. అసలు తల్లి అవ్వడం అన్న దశ ప్రతి అమ్మాయికి అనూహ్యమైన షాక్ లాంటిదే అనిపిస్తుంది. ఎందుకంటే, ఒక ప్రాణం ఉన్నపళాన రెండుగా మారిపోతుంది.
తల్లి కోలుకోడానికే నెల పడుతుందంటే, ఈ చంటిబిడ్డలు పాలు తాగరు, పగలంతా నిద్దరోయి, రాత్రి మేలుకుని అల్లరి మెదలు. గుండెలు పట్టేసి, పాలు నైటీలనిండా ధారలుగా కారిపోతున్నా, ఈ పురుటి బిడ్డలు, ఆత్మానందంలో ఓలలాడుతూ నిద్రపోతారేగానీ, అరిచి గీపెట్టినా లేవరు. ఆ తర్వాత వాళ్లకు కాళ్లమీద పడుకోబెట్టుకు స్నానాలు, గోచీలు కట్టడాలు, ఉతుక్కోవడాలు, కంటికి రెప్పలా కాచుకోడాలు. చెప్పద్దూ, ఇన్ని కష్టాలు, నొప్పులు చంటిబిడ్డ బోసినవ్వు చూడగానే, ఆ బిడ్డను ప్రేమగా హత్తుకోగానే మాయమౌతాయి.
ఐదు నెల్ల దాకా బానే ఉంటుంది. అన్నప్రాసన అయిందో ఇంకో అంకం మొదలు. ఎన్ని రకాలు తినబెట్టాలని చూసినా తినరే! మరో పక్క పిల్లలు చిక్కిపోతున్నారని పెద్దల వాయింపు. మా పెద్దదైతే గోడసున్నాలు, చమ్కీలు, గౌన్ల బొత్తాలు, దిండుకున్న స్పాంజిలు అన్నీ తుంపుకు తినేది. ఇంట్లో నేలమీద ఎక్కడ ఏ నలక కనబడ్డా, ఏరుకు మింగేసేది. ఒకసారిలాగే నా కాంటాక్ట్ లెన్స్ మింగేసింది. 'ఏదే?' అనడిగితే తెల్లారొచ్చి తీస్కో, మింగేసానంది! కాపలా కాసీ కాసీ దాన్ని స్కూలుకు పంపే దశకొచ్చే సరికి చిన్నది కడుపులో పడింది.
ఇది కడుపులో ఉన్నప్పటినుంచే మరీ అన్యాయం! పరీక్షచేసే డాక్టరమ్మతో సహా అందర్నీ చచ్చేట్టు తన్నేది. ఆ తన్నులతోనే మొదటిసారి పడ్డ కుట్లు ఊడే దశకు వస్తుంటే హనుమజ్జయంతి రోజున కంగారుగా ఆపరేషన్ చేసి తీసారు. రెండోసారి విజయవాడలో పెద్ద హాస్పిటల్ కావడంతో, బలమైన పెయిన్ కిల్లర్స్ ఇవ్వడంతో అంతగా నొప్పి తెలీలేదు. కానీ డిస్చార్జ్ అయిన పదిహేను రోజులకు అసలు అంకం మొదలైంది. కుట్ల నిండా పెద్ద పెద్ద బొబ్బలు! పరిగెత్తుకుంటూ, డాక్టరమ్మ దగ్గరకు వెళ్తే, మత్తివ్వకుండానే కత్తెరతో బొబ్బలు కట్ చేసి, చీమంతా పిండి, మళ్లీ డ్రస్సింగ్ చేసేది. ప్రాణం పోయినంత పనయ్యేది. ఇలా రోజూ ఒక పదిరోజుల పాటు తిరిగి, నరకయాతన పడితే గానీ ఇన్ ఫెక్షన్ తగ్గలేదు.
ఇద్దరు పిల్లలు, అప్పట్లో డైపర్ల వాడకం అంత లేదు, ఉన్నా పిల్లల్నలా హింసించడం నాకూ ఇష్టం లేదు. బకెట్ నిండా నానబెట్టిన గోచీలు డెట్టాల్ లో నానేసి, ఉతికారయ్యడం ఒక పెద్ద అంకం. ఇంటెడు పని, కారేజీలు, పిల్లలు, జ్వరాలు- జాగారాలు, దణ్ణాలు - మొక్కులు, ప్రమాదాలు- ప్రమోదాలు, ఇలా ఒక ప్రయాణం చేస్తున్నప్పుడే తెలిసింది అమ్మంటే ఏమిటో, అమ్మనెంత వేధించానో!
చిన్నది హైపరాక్టివ్‌. హనుమంతుడే. ఒక్క క్షణం రెప్ప పడేలోపు పారిపోయేది. ఓసారి ఐదడుగుల గోడమీంచి పడి తల బొప్పి కట్టించుకుంది. నాలుగు రోజులు నిద్ర లేదు. ఇంకోసారి మూడో ఫ్లోర్ లో మెట్ల పైనుంచి దూకి పక్కింటి బాల్కనీ సన్ షేడ్ మీద ఎక్కేసింది. అక్కడినుంచి పడితే ఏమైనా ఉందా? 'హాయ్, భలే వెళ్లావే, ఎలా వెళ్లావో అలా రా' అని ముద్దుగా పిలిచి, రాగానే ఉతికేస్తూ, ఏడ్చేసాను. ఓసారి సూపర్ మార్కెట్లో తప్పిపోయి దొరికింది. ఓసారి బంక్ బెడ్ పైన పేద్ద టెడ్డీబేర్ తో ఆడుతూ, దాని కింద దాక్కుని, పడుకుండి పోయింది. వందమందున్న ఫ్లాట్స్ లో ఓ ఇరవై కుటుంబాలని బిల్డింగంతా పరిగెత్తించాకా, ఎవరో ఇది టెడ్డీబేర్ కిందుందని కనిపెట్టారు. ఇలా దాని కథలు, అల్లరీ ఒకటి కాదు. ఇంత పిల్లని అంత చేసేసరికి నా తలప్రాణం తోక్కొచ్చింది.
మాతృత్వంలో దేహాలు వేరుగా ఉన్నా ఆత్మలొక్కటే అనిపిస్తుంది. ఇంకా మాటలు రాని బిడ్డ గుక్కపెట్టి ఏడుస్తుంటే, ఎందుకో తెలీక విలవిలలాడుతున్నప్పుడు, అసహాయత అంటే ఏమిటో తెలుస్తుంది. పిల్ల ఎడం కాలికి దెబ్బ తగిలితే, తల్లి ఎడమకాలు చూసుకున్నప్పుడల్లా ఇక్కడ దెబ్బుంటుంది, జాగ్రత్త, అనిపిస్తుంది. బిడ్డ కడుపు కాలుతుంటే, తను పూర్తిగా తిన్నా తిననట్టే ఉంటుంది. పిల్లలతోనే లోకంగా, వాళ్ల ఆలనా పాలనే ధ్యేయంగా ఒక పదేళ్లు గిర్రున తిరిగిపోతాయి.
ఈరోజుకీ ఆశ్చర్యమే! ఇంట్లో ఉన్నవారికే తెలీని జలుబు, జ్వరాల గురించి, ఫోన్ లో గొంతు వినగానే 'ఏమే, గొంతలా భారంగా ఉందటి?' అని అమ్మ అడగ్గానే 'అమ్మా, నేను చెప్పకుండానే నీకెలా తెలుసు,' అని అబ్బురపడుతుంటాను. నన్నూ నా పిల్లలు ఇలాగే అడుగుతుంటే, అప్పుడు నేనూ మంచి అమ్మనేనని నిర్ధారించుకుంటాను. అమ్మ గురించి ఎవరెన్ని స్టేట్మెంట్లు ఇచ్చినా అసలు అమ్మయితేగా, అమ్మంటే ఏమిటో తెలిసేది!
అవయవలోపాలు, మానసిక వికాసం లేని పిల్లల్ని, ఆ తల్లులు కడుపులో పెట్టుకు సాకుతుంటే చూసి, వారికి మనసులోనే దణ్ణాలు పెట్టుకుంటాను. రకరకాల వికారాలతో వెర్రితలలు వేస్తున్న సమాజంలోని ఈ స్ధితిగతుల్లో అహర్నిశలు తమ పిల్లలకు దన్నుగా ఉంటూ, వారి వృద్ధికై పాటుపడే మాతృమూర్తులకు నా వందనాలు!
నిజంగా మాతృత్వం అంటే, పల్ల బిగువున నొప్పిని దాచి, ప్రాణం పొయ్యడానికి తమ ప్రాణాన్నే పణంగా పెట్టి, జరుపుకునే ఒక ఉత్సవమే!
ప్రేమ, దయ, క్షమ మూర్తీభవించిన అమ్మలందరికీ మాతృదినోత్సవ శుభాకాంక్షలు!
